Konsultacje z psychologiem odbywają się w:

Poniedziałki: godz. 8.00 - 8.30

pod nr tel: 42 652 18 28

Komunikacja z dzieckiem w wieku przedszkolnym
odgrywa kluczową rolę w jego rozwoju. Poniżej znajdziesz 6 ćwiczeń, które mogą pomóc w polepszeniu tej komunikacji:

1. Słuchaj uważnie:

• Zadaj dziecku pytania i poświęć mu pełną uwagę, gdy odpowiada.

• Unikaj przerywania i cierpliwie czekaj, aż dziecko zakończy swoją wypowiedź.

2. Używaj prostego i zrozumiałego języka:

• Dostosuj swoją mowę do wieku dziecka, unikaj zbyt skomplikowanych wyrażeń.

• Kiedy coś tłumaczysz, używaj prostych słów i konkretnych przykładów.

3. Zachęcaj do wyrażania emocji:

• Daj dziecku do zrozumienia, że wszelkie emocje są akceptowane.

• Pomóż dziecku nazwać i wyrazić swoje uczucia, aby nauczyło się radzić sobie z nimi.

4. Wspólna zabawa:

• Bawcie się razem, korzystaj z czasu na wspólne zabawy.

• Zabawy kreatywne, takie jak rysowanie czy budowanie z klocków, mogą stworzyć okazję do rozmowy i dzielenia się myślami.

5. Rozmawiaj o codziennych wydarzeniach:

• Pytaj dziecko o jego dzień, zainteresuj się jego doświadczeniami.

• Wspólna rozmowa podczas posiłków lub przed snem może być doskonałym momentem na dzielenie się wrażeniami.

6. Cierpliwie wyjaśniaj i rozmawiaj o zasadach:

• Wytłumacz zasady i oczekiwania, ale także uzasadniaj je w sposób zrozumiały dla dziecka.

• Jeśli dziecko zadaje pytania, zawsze staraj się udzielić jasnych i zrozumiałych odpowiedzi.

Pamiętaj, że kluczowym elementem skutecznej komunikacji jest otwartość, szacunek i zrozumienie dla perspektywy dziecka. Ćwiczenia te mogą pomóc w budowaniu silnych więzi i pozytywnego środowiska komunikacyjnego.

Czym jest motoryka duża i mała?

Motoryka mała i duża stanowią kluczowy element rozwoju fizycznego dzieci przedszkolnych. Motoryka mała dotyczy precyzyjnych ruchów małych mięśni, takich jak koordynacja ręki i oka, umiejętność trzymania ołówka czy manipulowanie drobnymi przedmiotami. To umiejętności niezbędne do nauki pisania, rysowania i wykonywania precyzyjnych czynności codziennych.

Z kolei motoryka duża obejmuje rozwój większych grup mięśniowych, takich jak umiejętność chodzenia, biegania, skakania czy rzucania piłką. Te umiejętności są kluczowe dla ogólnej sprawności fizycznej i zdolności do uczestnictwa w różnorodnych aktywnościach sportowych.

Wspieranie obu rodzajów motoryki jest istotne dla pełnego rozwoju dziecka. Zabawy ruchowe, gry, a także zadania stymulujące rozwój małych i dużych mięśni mogą być świetnym sposobem na wspieranie zdolności fizycznych dziecka. Wprowadzenie różnorodnych aktywności ruchowych do codziennego życia przedszkolaka może przyczynić się nie tylko do zdrowego rozwoju ciała, ale także do kształtowania pozytywnego podejścia do aktywności fizycznej.

Ćwiczenia na Motorykę Małą:

Rysowanie i Malowanie:

Dostarcz papier, kredki, farby i pędzle. Zachęcaj dziecko do precyzyjnych ruchów rąk podczas tworzenia malunków.

Układanie Puzzli:

Korzystaj z puzzli o różnym stopniu trudności. Układanie puzzli doskonali zdolności manualne i logiczne.

Przycinanie i Klejenie:

Zapewnij dziecku nożyczki do przycinania i klej. Wykonując proste prace plastyczne, rozwija zdolności manualne.

Zabawy Paluszkowe:

Ćwicz paluszki, bawiąc się w układanie różnych kształtów, gestów i ruchów palców.

Ćwiczenia na Motorykę Dużą:

Zabawy na Placu Zabaw:

Organizuj czas na placu zabaw, gdzie dzieci mogą biegać, skakać, wspinać się na drabinkach i poruszać swobodnie.

Gry Ruchowe:

Zorganizuj prostą grę w chowanego, przeskakiwanie przez przeszkody lub zabawy z piłką. To doskonałe ćwiczenia na rozwój motoryki naszego dziecka.

Zabawy Zręcznościowe z Piłką:

Ćwicz rzuty piłką, łapanie i kopanie. To doskonałe ćwiczenia, które rozwijają precyzję i siłę ruchów.

Zabawy Zręcznościowe z Obiektami:

Ustaw zestaw przeszkód, przez które dziecko musi przejść, trzymając w rękach różne przedmioty (np., jajko na łyżce). To rozwija równowagę i koordynację.

Zabawy Zręcznościowe z Piaskiem i Wodą:

Organizuj zabawy z piaskiem i wodą, gdzie dziecko może przekładać, lepić i kształtować, rozwijając jednocześnie motorykę dużej i małej.

Szacunek

W wieku przedszkolnym dzieci kształtują fundamenty swojej osobowości, a wartości takie jak szacunek, uważność i miłość przekazywane przez rodziców odgrywają kluczową rolę w ich rozwoju. Rodzice pełnią istotną funkcję jako pierwsi nauczyciele, wprowadzając maluchy w świat społecznych interakcji. Poprzez okazywanie szacunku do innych, dzieci uczą się empatii i zrozumienia dla różnic. Uważność w relacjach buduje świadomość otoczenia oraz rozwija zdolność koncentracji. Miłość rodziców stanowi bezpieczne środowisko, sprzyjające emocjonalnemu rozwojowi maluchów, kształtując im zdolność nawiązywania zdrowych relacji społecznych.

Oto 5 zasad wychowania z szacunkiem:

• Rób rzeczy "z dzieckiem"- nie tylko dla niego

• Pokaż jak okazujesz szacunek innym - zanim zaczniesz wymagać szacunku

• Pozwól doświadczyć samodzielności - zanim stwierdzisz "to zbyt trudne da niego"

• Wyznacz bezpieczne granice- zanim zaczniesz określać swoje oczekiwania

• Okazuj miłość

Jak Wspierać Odporność Psychiczną Dzieci

Dla rodziców dzieci ważne jest nie tylko dbanie o ich rozwój fizyczny, ale także wsparcie ich odporności psychicznej. Oto kilka wskazówek, które pomogą w budowaniu silnego fundamentu dla zdrowego rozwoju emocjonalnego waszych maluchów.

• Zrozumienie Emocji Dziecka: Dzieci uczą się rozpoznawać i wyrażać swoje emocje. Warto cierpliwie słuchać i pomagać im nazywać swoje uczucia. To krok w kierunku lepszego rozumienia siebie.

• Tworzenie Bezpiecznego Środowiska: Wasze dzieci potrzebują poczucia bezpieczeństwa. Stworzenie stabilnego, kochającego otoczenia jest kluczem do budowania odporności psychicznej. Pozwalajcie im wyrażać swoje emocje i obawy bez oceniania.

• Wspieranie Rozwoju Umiejętności Społecznych: Zachęcajcie dzieci do interakcji z rówieśnikami i nauczcie ich podstawowych umiejętności komunikacji i współpracy. Dzięki temu będą lepiej radzić sobie w relacjach z innymi.

• Zarządzanie Stresem: Dzieci przedszkolne mogą być narażone na stres związanym z oddzielaniem od rodziców lub nowymi sytuacjami. Pomagajcie im w radzeniu sobie z tymi trudnościami, dając wsparcie i poczucie bezpieczeństwa.

• Modelowanie Pozytywnych Zachowań: Dzieci często naśladują zachowanie swoich rodziców. Dlatego warto pamiętać, że wasze reakcje na stres i trudności mogą stanowić wzór dla waszych dzieci. Warto też zadbać o równowagę pomiędzy nauką i zabawą.

Wspieranie odporności psychicznej dzieci to proces, który wymaga czasu i uwagi. Jednak budowanie mocnych podstaw w wieku przedszkolnym może pomóc waszym dzieciom w radzeniu sobie z wyzwaniami życia w przyszłości. Pamiętajcie, że jesteście ważnymi wzorcami i wsparciem dla waszych maluchów w ich emocjonalnym rozwoju.

9 ważnych rzeczy, których dorosły może nauczyć się od dzieci

1. Że słowa "Kocham Cię" jest nigdy dość!

2. Że można się "wywrócić" strasznie płakać, a zaraz zobaczyć coś ciekawego i przeżywać ekscytacje bez granic. I to wszystko w przeciągu chwili!

3. Że czasu nie mierzy się minutami, ale ilością wrażeń i nadchodzącą nudą.

4. Że nie je się tylko buzią, ale i wzrokiem, dlatego sposób podania dania ma znaczenie.

5. Że śmiech jest naturalny i szczery. Nie ma za głośnego śmiechu, każdy śmiech jest najlepszy!

6. Że każdy dzień to niespodzianka i od samego rana można wszystko!

7. Że są pewne zasady, o których nie można zapominać, jak np. Maskotka do snu!

8. Że każdy ma prawo do przytulasów

9. Że nie zawsze mogę postępować rozsądnie, ale zawsze jestem ważny

Wspieranie Dzieci w Okresie Adaptacji

Okres adaptacji w przedszkolu może być zarówno emocjonujący, jak i stresujący zarówno dla dzieci, jak i dla rodziców. To czas, w którym maluchy muszą przystosować się do nowego środowiska, nauczycieli oraz rówieśników. Wspieranie dzieci w tym procesie jest kluczowe dla ich sukcesu i poczucia bezpieczeństwa. Oto kilka praktycznych sposobów, jak to zrobić:

• Dopasuj się do ich potrzeb: Zrozum, że każde dziecko jest inne. Niektóre potrzebują więcej czasu na adaptację, podczas gdy inne od razu czują się komfortowo. Bądź gotów dostosować się do tempa i potrzeb swojego dziecka.

• Pozwól na odskocznię: Dzieci mogą czuć się przeważnie zmęczone lub przytłoczone nowymi wrażeniami. Zadbaj o czas na relaks po przedszkolu, kiedy dziecko może spędzić czas z rodziną, odpocząć i opowiedzieć o swoich przeżyciach.

• Komunikacja: Rozmawiaj z dzieckiem na temat jego codziennych doświadczeń w przedszkolu. To pomoże mu wyrazić emocje i rozwiązywać ewentualne trudności.

• Buduj pozytywny stosunek: Zachęcaj dziecko do myślenia o przedszkolu jako o miejscu pełnym przygód i możliwości do nauki i zabawy.

• Wsparcie od nauczycieli: Współpracuj z nauczycielami, aby zrozumieć, jakie są cele przedszkola i jak można wspólnie wesprzeć dziecko w osiągnięciu tych celów.

• Cierpliwość: Nie zapomnij, że adaptacja to proces, który może trwać kilka tygodni. Bądź cierpliwy i daj dziecku czas na przystosowanie się do nowej sytuacji.

Pamiętaj, że każde dziecko jest unikalne, i to, co działa dla jednego, może nie działać dla innego. Kluczem do sukcesu jest empatia, zrozumienie i wsparcie ze strony rodziców oraz ich współpraca z nauczycielem, aby pomóc maluchom bezpiecznie przekroczyć próg przedszkola i zbudować solidne podstawy dla ich dalszego rozwoju.

Czym jest gotowość szkolna?

Gotowość szkolna dzieci, nazywana również dojrzałością do podjęcia nauki szkolnej, to emocjonalna, społeczna, intelektualna i fizyczna zdolność do podjęcia nauki w szkole. Dziecko, zaczynając edukację, musi stawić czoła nowym wymaganiom i oczekiwaniom. Aby im sprostać, musi być dojrzałe i gotowe, czyli osiągnąć odpowiedni poziom rozwoju. W jej skład wchodzi pare czynników, a są nimi:

• Rozwój emocjonalny i społeczny
• Umiejętności poznawcze
• Umiejętności motoryczne
• Zainteresowania i kreatywność
• Samodzielność i odpowiedzialność

Jest udowodnione, że rodzice odgrywają kluczową rolę w sukcesie szkolnym swoich dzieci. Wasza obecność i wsparcie są niezastąpione. Wasze zaangażowanie w edukację ma ogromne znaczenie dla rozwoju i osiągnięć Waszych pociech. Badania naukowe potwierdzają, że dzieci, których rodzice angażują się aktywnie w życie szkolne, osiągają lepsze wyniki, mają większą motywację do nauki i wykazują większe poczucie pewności siebie.

Ćwiczenia poprawiające koncentrację

Oto kilka przykładów ćwiczeń, które mogą pomóc w poprawie koncentracji dzieci w wieku przedszkolnym:

1. Zabawy sensoryczne: Organizuj zadania, które angażują różne zmysły dziecka. Na przykład, poproś je, aby dotykało różnych tekstur (np. gładkich, chropowatych), rozpoznawało zapachy (np. zapachy owoców, kwiatów) lub słuchało różnych dźwięków (np. instrumenty muzyczne).
2. Gry planszowe: Wybierz gry planszowe, które wymagają skupienia i myślenia strategicznego. Takie gry pomagają dziecku w koncentracji, rozwijają umiejętność planowania i logicznego myślenia.
3. Zadania do układania: Daj dziecku zadania do układania, takie jak układanie puzzli, konstruowanie wież z klocków czy składanie modeli. Te aktywności wymagają precyzji i skupienia.
4. Gry ruchowe: Zorganizuj gry ruchowe, które wymagają koncentracji i precyzji, na przykład gra w chodzenie po równoważni, skakanie przez opony, przechodzenie przez labirynt z kolorowymi taśmami na podłodze itp.
5. Zabawy słowne: Prowadź zabawy słowne, takie jak zgadywanie rekwizytów po dotknięciu, układanie rymowanek lub powtarzanie sekwencji słów. Te gry rozwijają umiejętność skupienia się na słowach i myślenia.

Pamiętaj, że każde dziecko jest inne, dlatego ważne jest dostosowanie ćwiczeń do jego indywidualnych zainteresowań i potrzeb. Staraj się utrzymać ćwiczenia w formie zabawy, aby dziecko angażowało się w proces i miało pozytywne doświadczenia związane z koncentracją.

Wiara w siebie

Wspieranie wiary w siebie u dziecka przedszkolnego to kluczowy element budowania poczucia własnej wartości i pewności siebie. Oto kilka wskazówek dla rodziców:

1. Daj dziecku czas na eksplorację i odkrywanie - zachęcaj dziecko do eksperymentowania i uczenia się poprzez interakcję z otoczeniem.
2. Pozytywnie komentuj osiągnięcia dziecka - nagradzaj sukcesy i postępy dziecka, aby poczuło się docenione i zmotywowane do dalszych działań.
3. Słuchaj uważnie - daj dziecku szansę wyrażenia swoich myśli i uczuć, a następnie wysłuchaj ich uważnie i pozytywnie zareaguj.
4. Buduj zaufanie - utrzymuj otwartą i bezpieczną atmosferę, aby dziecko czuło się swobodnie i komfortowo w wyrażaniu swoich potrzeb i uczuć.
5. Bądź cierpliwy - pamiętaj, że budowanie pewności siebie to proces, który wymaga czasu i cierpliwości. Bądź gotowy do ciągłego wspierania i motywowania dziecka.

Wspieranie dziecka w wierze w siebie to klucz do budowania pozytywnego i zdrowego poczucia własnej wartości. Daj dziecku swój czas, uwagę i wsparcie, aby pomóc mu osiągnąć swój pełny potencjał.

Wpieranie dziecka w doświadczaniu złości

1. Bądź cierpliwy i wyrozumiały.
2. Używaj prostych słów i wyjaśniaj, dlaczego dziecko jest zdenerwowane.
3. Ucz dziecko słownego wyrażania swoich potrzeb i emocji.
4. Daj dziecku przestrzeń i czas na uspokojenie się.
5. Pokaż dziecku, jak radzić sobie ze złością.

Pamiętaj, że wspieranie dziecka w radzeniu sobie z złością to proces, który wymaga czasu i cierpliwości. Każde dziecko jest inne i potrzebuje indywidualnego podejścia. Bądź otwarty na potrzeby swojego dziecka i pamiętaj, że jesteś jego najlepszym przyjacielem i wsparciem.

Zasady budujące poczucie bezpieczeństwa

Bezwarunkowa miłość:

• troska
• świadomość, że rodzice mnie kochają nawet jeśli są zdenerwowani

Stabilność:

• stałe nawyki
• codzienna rutyna
• stałe miejsce zamieszkania
• dotrzymywanie obietnic

Czułość:

• codzienne przytulanie
• emocjonalna i fizyczna bliskość

Spokój:

• brak agresji
• ciche i spokojne otoczenie

Komfort:

• ciepłe i przytulne miejsce do spania
• miejsce do nauki i zabawy
• zaspokojenie potrzeb fizjologicznych

Słowa:

• kocham cię
• jestem przy tobie
• jesteś dla mnie ważny

Lęk u dzieci

Lęk to stan, którego doświadcza każdy, niezależnie od wieku i płci. Jednak najsilniej oddziałuje na dziecko, które nie wykształciło jeszcze zdolności radzenia sobie w sytuacjach, w których odczuwa lęk.

Silny lęk może stanowić podstawę rozwoju wielu zaburzeń, np.:
- wycofania społecznego
- fobii
- lęku separacyjnego
- mutyzmu

Na wytworzenie i/lub utrwalenie lęku mogą mieć wpływ:
1. Postawa i zachowania rodziców -przykłady:
• Nadmiernie lękowa i nadopiekuńcza postawa rodziców.
• Narażenie na przemoc lub odrzucenie bez możliwości kontroli tych zdarzeń

2. Negatywne traumatyczne wydarzenia- przykłady:
   • Utrata bliskiej osoby (także zwierzątka)
   • Przeprowadzka
   • Urazy z przeszłości
   • Przebyte choroby
   • Pobyt w szpitalu
   • Intensywny i przewlekły ból

Czego nie wolno robić, kiedy dziecko się boi:
• Wyśmiewać jego obaw
• Wprowadzać go w zakłopotanie przed innymi
• Zmuszać go do stawiania czoła lękotwórczej sytuacji, dopóki samo nie jest jeszcze do tego gotowe i dopóki nie będziecie mieli absolutnej pewności, że postępujecie właściwie (a to zdarza się bardzo rzadko).
• Niecierpliwić się.

Co należy robić, kiedy dziecko się boi:

• Zrozumieć jego lęk.
• Pamiętać, że samo z niego wyrośnie.
• Pozwolić, przynajmniej przez jakiś rozsądny czas, na unikanie budzącej lęk sytuacji, zanim podejmie się próby oswojenia z nią dziecka
• Najlepsza jest metoda „małych kroków”.

Źródło: psychologia.edu.pl

Jak rozmawiać z dzieckiem o emocjach?

Są dni kiedy dziecko mówi, że nie chce teraz rozmawiać. Z jednej strony widać, że mocno przeżywa jakieś wydarzenie lub sytuację, ale z drugiej strony słychać niechęć dziecka do rozmowy na ten temat. W takiej sytuacji należy to uszanować i nie narzucać tematu rozmowy. Ważne jest jednak, aby dziecko usłyszało, że zawsze może przyjść i porozmawiać z Tobą, jeśli poczuje taką potrzebę. Dzięki temu dziecko poczuje, że z jednej strony respektowane są jego granice, a z drugiej – że nie jest samo w tym, czego doświadczyło – że ktoś to widzi i reaguje.

Od wczesnego dzieciństwa dzieci doświadczają różnych, często nieznanych im emocji. Aby je odnaleźć, potrzebują pomocy osoby dorosłej, która zaakceptuje te różne uczucia i pomyśli o nich. Jednak dorośli też mogą się czegoś nauczyć od dzieci w tej dziedzinie – mam tu na myśli przede wszystkim spontaniczność i odwagę wyrażania różnych emocji. Dlatego najlepiej podejść do tematu emocjonalnych rozmów z dziećmi jako do wzajemnej wymiany – rodzic daje dziecku akceptację, zrozumienie sytuacji, wsparcie w szukaniu rozwiązań, a dziecko pokazuje dorosłemu, jak może otworzyć się na swoje doświadczenia.

Źródło: earlystage.pl

Jak pomóc dziecku radzić sobie z emocjami?

Rozmawiając z dzieckiem o uczuciach, trzeba zwrócić uwagę na to, żeby wspólnie szukać rozwiązań konkretnej sytuacji. Pomaga to dziecku kontrolować sytuacje, a także wspiera jego pewność siebie. Należy pamiętać aby nie rozwiązywać problemów za dziecko, a wspierać go w szukaniu rozwiązania, które może wdrożyć i które są dla niego przekonujące. Tylko wtedy, gdy sytuacja jest dla dziecka zbyt poważna, a dziecko mimo starań wciąż tkwi w ślepym zaułku, warto pomyśleć o interwencji osoby dorosłej.

Jeśli dziecko jest smutne, ponieważ przyjaciel zapomniał zaprosić go na przyjęcie urodzinowe, możecie wspólnie znaleźć sposób na rozwiązanie tej sytuacji. Może dziecko znajdzie dobrą zabawę w dniu, w którym są urodziny przyjaciela? Może ma pomysł, że chce powiedzieć swojemu przyjacielowi, że mu przykro? Każde rozwiązanie jest dobre, o ile nie szkodzi dziecku ani nikomu innemu i o ile nie jest dziecku narzucane. Ważne jest, aby ja w największym stopniu wspierać sprawczości dziecka ponieważ w przyszłości będzie miało większą wiarę w skuteczność swoich działań.

Może się jednak zdarzyć, że dziecko może powiedzieć, że nie wie, co robić. Zamiast dawać mu od razu gotowe rozwiązanie, zachęć go do zastanowienia się, mówiąc np.: „Wiesz, czasami trudno jest  od razu wymyślić  rozwiązanie. Jeśli nic nie przychodzi ci do głowy, daj sobie czas, żeby to przemyśleć. Spróbuj spokojnie do jutra przemyśleć to i zobacz, czy możesz znaleźć rozwiązanie”. Innym sposobem jest podanie dziecku trzech różnych  rozwiązań i poproszenie go o zastanowienie się  i wybranie tego, które najbardziej mu się  podoba, a następnie przedyskutowanie. Być może sugestie rodzica zainspirują dziecko i znajdzie ono własne rozwiązanie.

Źródło: earlystage.pl, Jak rozmawiać z dzieckiem o emocjach?

Jak nauczyć dziecko nazywać emocje?

Dziecko przeżywające emocje często nie wie, co tak naprawdę się z nim dzieje. Dlatego trudno mu poradzić sobie z tą sytuacją. Jeśli dorosły pomoże mu nazwać, co czuje, dziecko może odzyskać przynajmniej część kontroli nad sytuacją (wie już, że to, co czuje, to np. strach), a to zmniejszy jego dyskomfort i niepokój.

Jeśli widzisz, że Twoje dziecko jest złe, cieszy się z czegoś, martwi się czymś lub doświadcza innych emocji, spróbuj mu je nazwać. Do dziecka, które denerwuje się wizytą u lekarza można powiedzieć: „widzę, że niepokoisz się wizytą u Pani/a Doktor/a, czy tak jest?”.

Dzięki temu, że każdy człowiek jest inny, przeżywamy różnie daną sytuację. Przez to nigdy nie mamy pewności jak czuje się dziecko, możemy się tylko domyślać. Dlatego też tak ważne jest, aby pokazać naszym dzieciom, że staramy się je zrozumieć i słuchamy tego co do nas mówią.

Dla dziecka pomocne będzie, kiedy rodzic nazwie daną emocję oraz połączy ją z wydarzeniem, które ją wywołało. Możemy powiedzieć: „jesteś rozczarowana, bo koleżanka nie dała ci cukierka?”.  Dzięki temu dziecko dowie się, że emocje mają swoje źródła. Dodatkowo w przyszłości będzie też mogło poznawać swoje reakcje na różne sytuacje, co wpłynie na lepszą wiedzę o sobie.

Źródło: earlystage.pl, Jak rozmawiać z dzieckiem o emocjach?

Akceptacja emocji

Drodzy rodzice pamiętajcie, że dziecko potrzebuje się dowiedzieć, że złość, smutek, strach, odraza, niepokój, radość, zazdrość, tęsknota i ekscytacja są normalnymi, zdrowymi emocjami, których każdy z nas doświadcza.

Akceptację przeżywanych przez dziecko emocji można okazywać słownie lub poprzez gesty. Możemy mówić np. „masz prawo się bać” lub w sytuacji, w której dziecko płacze możemy je przytulić. Należy jednak pamiętać, że akceptacja przeżywanych przez dziecko emocji nie ma nic wspólnego z zupełnym brakiem granic. Dziecko ma prawo się bać gdy idzie do lekarza, jednak nie ma prawa bić, kopać lub niszczyć czegoś.

Jeżeli dziecko przeżywa złość, zaczyna rzucać wszystkimi zabawkami (w tym jakimiś cięższymi np. klockami czy samochodzikami) możemy powiedzieć: „rozumiem, że jesteś zły ale nie zgadzam się żebyś rzucał zabawkami, bo możesz zrobić sobie krzywdę”. Jeżeli dziecko nie reaguje możemy mu zabrać pudełko z zabawkami i powiedzieć „oddam Tobie zabawki kiedy złość/wściekłość mini i będziesz się mógł bezpiecznie bawić”.

Należy zwrócić uwagę, że rodzic w tym przykładzie:

1.Nie daje dziecku kary i nie mówi na przykład „skoro się tak nieładnie zachowujesz, to koniec z tymi wszystkim zabawkami na tydzień!”.

2.Nie wzbudza też w dziecku poczuciawiny, mówiąc np.:„to ja tak ciężko pracuję, tyle ci zabawek kupuję, a ty się tak brzydko zachowujesz?!”

3.Nie zawstydza dziecka, mówiąc na przykład: „taki duży chłopiec a zachowuje się jak maluszek”.

Rodzic w tym przykładzie stawia granice, jednocześnie pozwalając dziecku przeżywać emocje, a tym samym szanuje jego osobę.